SOSW

Hipoterapię stosuje się u osób niepełnosprawnych ruchowo, umysłowo, z deficytami rozwojowymi, wadami wzroku i słuchu czy też niedostosowanych społecznie. Hipoterapia  jest bardzo pomocna w leczeniu  takich schorzeń jak: mózgowe porażenie dziecięce, choroba Duchena czy stwardnienie rozsiane, zaburzenia w zachowaniu.

Celem zajęć hipoterapeutycznych jest:

-  normalizowanie napięcia mięśni - rozluźnianie zbyt napiętych (spastycznych) oraz mobilizowanie mięśni osłabionych, poprawienie symetrii napięcia mięśniowego oraz postawy ciała. Można to osiągnąć prawidłowym dosiadem, odpowiednio dobranymi do potrzeb danego pacjenta ćwiczeniami, delikatnym ruchem konia, jego ciepłem. Na rozluźnienie napiętych mięśni korzystnie wpływają odpowiednie pozycje ułożeniowe (wg Bobathów) np. napięte, przywiedzione kończyny dolne rozluźnia ułożenie ich w odwiedzeniu (rotacji zewnętrznej) oraz trójzgięciu co jest narzucone już samym dosiadem.

-   przekazywanie wzorca chodu (torowanie neuronalne) - przy właściwym dosiadzie pacjenta, poruszający się równym stępem koń wywołuje trójwymiarowy ruch obręczy biodrowej, delikatne rotacje kręgów oraz przeciwstawny względem bioder ruch obręczy barkowej (dysocjacja biodrowa-barkowa) - ruchy te są zbliżone do ruchów jakie wykonujemy podczas chodu;

-  hamowanie patologicznie przetrwałych odruchów postawy (STOS, ATOS) i wywoływanie odruchów równoważnych i obronnych ;

-  zapobieganie przykurczom, usprawnianie;

-  poprawa równowagi, orientacji w przestrzeni, orientacji w schemacie ciała, koordynacji wzrokowo-ruchowej;

- stymulowanie zmysłów, zwłaszcza czucia głębokiego;

-  rozwijanie umiejętności poznawczych: praca nad koncentracją uwagi, uczenie nowych pojęć i umiejętności

-  poprawa samooceny i kondycji psychicznej pacjentów;

-  umożliwienie kontaktu z naturą nie tylko poprzez kontakt z żywym zwierzęciem, ale poprzez zwiększenie możliwości lokomocyjnych;

- aktywizowanie całego organizmu (poprawa pracy narządów wewnętrznych, dotlenienie organizmu, praca różnych grup mięśni).